Elk jaar op 25 mei wordt stilgestaan bij de Internationale Dag van de Vermiste Kinderen. Dat viel op vrijdag in de afgelopen week, precies de dag dat de Ierse bevolking in een referendum stemde om het 8e artikel van de grondwet af te schaffen, ja of nee.

Zoals jullie weten, waren Nick en ik samen met onze collega’s Jonathon en Charmaine in Ierland van 11-25 mei. Het doel van deze reis was om pro-life collega’s te hulp te staan, te bemoedigen, en om van elkaar te leren.

Het was een vreemde gewaarwording om in een land te zijn waar babies niet in ziekenhuizen en abortusklinieken om het leven worden gebracht. Dat was ook zichtbaar op straat, waar veel meer kinderen en jonge mensen te zien zijn dan in andere westerse landen. Volgens de World Health Organization is Ierland ook één van de veiligste landen om zwanger te zijn en is het sterftecijfer van moeders en kinderen hier extreem laag.

Toch koos 66,4% afgelopen vrijdag ‘Yes’ en wordt, als gevolg daarvan, ook in Ierland het recht op het leven van ongeboren kinderen niet meer erkend. De minister van volksgezondheid heeft al toegezegd dat de staat abortus zal financieren tot, indien nodig geacht, 9 maanden toe.

Heeft de Save the 8th campagne zin gehad? Is onze reis voor niets geweest? Hoewel we verslagen en verdrietig thuiskwamen, weten we ook dit:

– We mochten talloze goede gesprekken hebben op straat en toen we van huis-naar-huis gingen. Vele keren hoorden we dat iemand van gedachten was veranderd. Dat heeft de uitslag van het referendum niet voldoende beinvloed, maar we hopen dat de uitwerking is dat die mensen pro-life blijven en levens zo gered worden.
– We mochten samenwerken met tientallen Ieren die enorm veel hebben opgegeven om voor ongeboren kinderen op te komen. Jongeren hebben een semester van hun opleiding overgeslagen, vaders en tieners waren weken van huis terwijl moeder en kleine kinderen ze van thuis aanmoedigden. We ontmoetten een man die z’n autobedrijf had verkocht en al het geld in de pro-life campagne had gestoken. Eén van de campagne-leiders, een jonge man, had zijn baan opgezegd om dit werk te doen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Ierland mag nu abortus hebben, maar de pro-life beweging is nog nooit zo jong, actief, en vastberaden geweest.
– Wij konden twee weken lang praktische gesprekspunten en apologetiek aanbieden. Veel jonge mensen stonden versteld dat er zoveel sterke pro-life argumenten bestaan. Ook waren ze bemoedigd door de steun uit andere landen!
– We hebben verschillende leiders uitgenodigd om een tijd mee te komen lopen in Canada, zodat we CCBR’s expertise in apologetiek en straatwerk kunnen delen. Nadat deze mensen een paar dagen uitrusten, hopen we dat te plannen.
– En tenslotte beseffen we ons dat we enkel geroepen zijn om gehoorzaam te zijn: om een stem te zijn voor stemmelozen. Wat dat uitwerkt is niet onze verantwoordelijkheid. Zo schreef een vriend dat we het in de handen van de Heere moeten (mogen!) terugleggen.

We zijn dankbaar voor de financiele hulp van Stichting Joseba die (dankzij uw/jullie giften!) onze reis mogelijk heeft gemaakt, en voor de praktische hulp van familie en vrienden die voor onze kinderen zorgden.

Hartelijke groet, ook namens Nick,
Maaike Rosendal